روش معمول در اجرای دیوارپوش ها صاف کردن و زیر سازی اولیه محل مورد نظر است. نتیجه نهایی تا مقدار زیادی به زیر سازی اولیه بستگی دارد. فاصله و تعداد خطوط  باید به گونه ای انتخاب شوند که استحکام پوشش نهایی را در برابر ضربه و لرزش حفظ نمایند . در مواردی که نیاز به خم نمودن دیوارپوش می باشد نظیر پوشش دادن برخی نقاط سقف و قوس ها طبق طرح اولیه پروژه ٬ به دلیل افزایش فشار ناشی از انحنای دیوارپوش و همچنین محدودیت در میزان انعطاف با توجه به جنس آن ٬ باید روش مناسبی جهت ثابت نگه داشتن قطعات مورد استفاده قرار گیرد این موضوع در مورد دیوارپوش های MDF از اهمیت بالاتری برخوردار می باشد زیرا در این صورت نمی توان از پروانه برای ثابت نگه داشتن قطعات استفاده نمود و از آنجا که میزان داخل هم رفتن قسمت نر و ماده در این نوع دیوارپوش ناچیز است با کمترین ضربه ممکن است قطعات جابجا شده و از محل خود خارج شوند. شیار کناری دیوارپوش های MDF بطور معمول کمتر از انواع PVC می باشد اما به هر حال این شیار ها باید به حدی باشند که از کنار هم قرار گرفتن مناسب قطعات اطمینان حاصل شود. روکش دیوارپوش باید سطحی یکدست داشته و بخوبی لبه های نری و مادگی آن را پوشش داده باشد تا با نصب قطعات فواصل بین نری و مادگی بدون روکش نمانند. از مهمترین مواردی که در انتخاب دیوارپوش باید مد نظر قرار داد پایداری آن در برابر تغییرات دمای محیط می باشد تا طی گذشت سالیان زیبایی و یکنواختی سطح دیوارپوش حفظ شود. چراکه مشاهده شده در برخی از انواع دیوارپوش با تابش نور خورشید  و یا در حرارت اتاق طرح پوشش کمرنگ شده و یا سطح آن به اصطلاح باد کرده است.